5 maanden

Vandaag las ik een mailtje waarin iemand zei: “Wat gaat de tijd toch snel he”. Het lijkt nog maar zo kort geleden dat ik met mijn sneeuw schoenen, dikke trui, handschoenen en muts op in de sneeuw stond! Maar aan de andere kant lijkt het al wel jaren geleden door alle nieuwe ervaringen die ik hier beleef! Ik loop alweer vijf maanden in een T-shirt, korte broek en op de slippers.
En alle dingen waarvan ik eerst van opkeek omdat ze anders gaan of zijn in Nederland zijn als vanzelf heel normaal geworden. Zo was ik, inmiddels al weer een tijdje geleden, bij een atletiek wedstrijd voor het voortgezet onderwijs in Turrialba. Op sokken, op all-stars, met een blousje, met een spijker korte broek. Ik kijk er nu niet meer vreemd naar, maar je kan je toch niet voorstellen dat je op sokken gaat hardlopen?? Ik heb er serieus over nagedacht om mijn schoen uit te trekken en die weg te geven. Maar toen ik goed keek hoefde dat niet want dan had ik dat meisje ook een prop papier moeten geven om de lege ruimte op te vullen.

Ook zoiets is ‘in een dorp wonen’. Dat wil je toch niet!!! Ow wacht eens, ik woon in Nederland in een dorp!
In een dorp wonen betekend hier vaak dat je toekomst al vast staat bij je geboorte, eigenlijk daarvoor al! De meeste dorpen liggen in de bergen en als je geluk hebt dan is er een voortgezet onderwijs dan kan je iets meer leren en anders ga je aan het werk in het bedrijf van pa & ma. Dus je word boer, hebt een vriend of vriendin sinds je een jaar of 12 bent en rond je 18de krijg je het eerste kind. Zo dat is makkelijk, je hoeft er niet over na te denken welke studie je wilt doen en waar je de studie wil gaan doen, je hoeft niet na te denken waar je wilt gaan werken, wat wil je nog meer!
Ik woon in een dorp, maar ik heb de keuze kunnen maken om te gaan studeren.
Waar wij in Nederland misschien wel te veel keuze hebben, of moeten maken heeft de bevolking uit de bergen geen keus. Ja toch wel, als je ouders veel geld hebben kan je in de stad gaan wonen, of als je toevallig familie in een stad hebt is het nog beter want dan woon je daar gewoon een paar jaar. Maar of de mensen hier ongelukkig zijn? Nee hoor, ze kunnen eten, drinken, wonen, hebben stromend water, licht en de liefde van de hele familie om hun heen. Ik denk eerder dat ze zich afvragen of wij wel gelukkig zijn want onze cultuur bestaat vooral uit stress, stress en stress, alles is een race tegen de klok, we hebben geen tijd om een praatje te maken, hebben geen tijd om even een uurtje in het park te gaan zitten, hebben geen tijd om koffie te drinken, hebben geen tijd om te koken.
Op zo’n moment vraag ik mij toch echt af waarom wij toch altijd zoveel rennen in Nederland. Hier heerst er een mentaliteit geniet vandaag en werk morgen. Ik moet zeggen deze ben ik wel een beetje aan het overnemen. Heerlijk werkt dat, lekker ontspannen. Maar geen zorgen ik heb wel de evenwicht gevonden in huiswerk maken en ontspanning hoor!

Morgen ga ik weer naar Grano de Oro, 2 dagen les geven. De vorige keer, een weekje of 2/ 3 geleden was echt super mooi! We stonden mooi op tijd bij de gammele bus te wachten helemaal klaar om naar Grano heen te gaan, uiteraard werd er aan alle kanten voor gekropen, maar ook wij pasten nog bij in de bus. Er gaat maar één bus per dag naar Grano en de reis duurt een goeie twee uur dus alle mensen willen graag zitten. Zo ook wij, we hebben een mooi plekje bemachtig achter in de bus met al onze tassen. Na een goeie twee uur heen en weer schudden, onderweg uitgestapt omdat de gammele bus niet met personen aan boord over de nog gammelere brug mag rijden, komen we aan in Grano. De eerste kinderen hebben ons al gesignaleerd en toveren de grootste glimlach op hun gezicht die ik ooit heb gezien! De volgende dag werd het nog mooier, knuffels, kusjes, handjes schudden en bloemetje gekregen van verschillende kindjes. Ook de lessen die wij hebben gegeven liepen perfect! Oow wat vind ik Grano geweldig! Heel bijzonder ook! Deze kinderen zijn zo dankbaar voor een gymles! Maar ook aan dit feestje kwam weer een einde en we moesten weer met de gammele bus richting Turrialba. Netjes om haf 6 richting de bus gelopen, de bus werd aangedrukt om hem te starten, instappen en rijden maar! Dat was mooi! Maar het is ook fijn om weer in een schoon huis te slapen!

Het werk op CAIPAD loopt ook gewoon door. We zijn bezig om daar een snoezel ruimte te realiseren. We hebben al een kamer. Deze moet alleen hier en daar worden dichtgemaakt, worden geverfd en als laatst worden ingericht. Gelukkig kunnen we werk uitbesteden en hoeven we niet alles zelf te toen.

Ook zijn we op CEE bezig met een project. We laten hier een stuk van het veldje voor de school vlak maken en steen vrij. En we laten een wip- wap maken die speciaal is ontworpen met stoeltje voor de kinderen die zelf niet zo goed kunnen zitten.

Voor hydrotherapie zijn we bezig om met deze kinderen een dagje uit te plannen. Er is in de buurt een boerderij met zwembad en veel speel mogelijkheden. Als afscheid willen we hier met hun naar toe.

Als afscheid op de andere scholen organiseren we een grote sportdag met een luchtkasteel zodat het iets bijzonders gaat worden!

Verder hebben we al veel materialen aangeschaft en zijn we bezig om nog meer materialen te krijgen.

Dus sponsoren nogmaals hartelijk dank, de kinderen zijn erg blij met de spullen en de activiteiten die wij kunnen realiseren!!

Ow wat hou ik van dit land! Ik wil nog lang niet naar huis, maar helaas zijn de laatste (jank) 3 weken in gegaan, sterker nog morgen over 3 weken ben ik thuis! Thuis, thuis. Dan kan ik weer soep van mama eten met een lepel. En lachen om pa als ie weer trots verteld hoe hard hij nu weer heeft gefietst!

Koes Marije

P.s. ik heb mijn zoektocht naar ´ideale´ schoonzoon gestaakt. ;) Ik kan hem hier niet vinden, heb heel goed gezocht hoor! Maar hij was me niet achterna gereist naar Costa Rica :p